Napisz, nagraj, nakręć!
Czytaj, słuchaj, oglądaj.

W czasie, gdy polityczni komentatorzy wyciągają kolejne dalekosiężne wnioski w oparciu o niepewne sondaże – opcja „nie wiem” wyrasta na drugą siłę polskiej polityki – szeroka koalicja Lewicy powinna wziąć głęboki oddech, wyciągnąć wnioski z sondażowej stagnacji i poszukać alternatywnych form działania. Niekoniecznie opartego na medialnych wyskokach i chwilowej modzie na daną formację. Przez najbliższe miesiące ta sfera działań należeć będzie do Szymona Hołowni, z jego celebryckim powabem i prostymi receptami.

Nie byłoby sukcesu Strajku Kobiet gdyby nie jego psychologiczny aspekt. Od teraz to lewicowo-liberalna strona, czyli ta, która wcześniej miała opory do używania języka ostrego i bezpośredniego, uczyniła z języka przeciwników swój oręż.

Szykując się do poruszenia tematu toksycznej męskości w Polsce, zacząłem przeglądać różne strony tematyczne, rozważać różne metody zobrazowania czym jest i czym się ona kończy. W swoich poszukiwaniach trafiłem m.in. na stronę policji, gdzie widnieją zestawienia... samobójstw, podzielone wedle grupy wiekowej, miejsca, dnia tygodnia oraz (co istotne dla tego tekstu) płci. Co ma wspólnego policyjna tabelka dotycząca samobójstw z toksyczną męskością? Przeczytajcie!

12 listopada o godzinie 12:30 czasu polskiego Wiceprzewodnicząca Komisji Europejskiej Vera Jourova i Komisarz do spraw Równości Helena Dalli rozpoczęły konferencję na temat planu zapewnienia bezpieczeństwa i równości osób LGBT+ w Unii Europejskiej.

Od słynnego posiedzenia Trybunału Konstytucyjnego minęły już trzy tygodnie. Nie został opublikowany – moim zdaniem dzięki protestom, odbywającym się wszędzie i na masową skalę.

Od jakiegoś czasu prowadzę rozważania nad tym czym jest polskość. Każda i każdy z nas je prowadzi może nawet nie zdając sobie z tego sprawy. Myślę, że nie będzie przesadą, jeżeli powiem, że 90 procent moich rozmów jest o Polsce. Zadajemy sobie ciągle te same pytania, próbując odpowiedzieć na jedno: dlaczego jest jak jest?

No i stało się. Kandydat Demokratów, 77-letni Joe Biden poprzez sobotnie zwycięstwo w Pensylwanii uzyskał kolejne głosy elektorskie i zebrał ich tyle, że może już rozplanowywać skład swojej przyszłej administracji. Wiemy już więc, kto przez najbliższe lata będzie lokatorem Białego Domu. A jak będzie wyglądała polityka nowego prezydenta Stanów Zjednoczonych wobec Europy, w tym Polski?

W latach 80 i 90 w Ameryce świeciły triumfy satyry polityczne utrzymane w konwencji sci-fi/kina akcji. Główny bohater zazwyczaj kopał tyłki przedstawicielom zblazowanej kasty rządzącej (jak Arnie w „Uciekającym Człowieku”, gdzie Ameryka przyszłości karmiła obywateli zabójczą papką telewizyjną), walczył z bandytami na gruzach imperium (Kurt Russell w „Ucieczce z Nowego Jorku”) albo zyskiwał świadomość w tle społeczeństwa opartego na spiskach i dezinformacji (brutalna i satyryczna twórczość Paula Verhovena - „Robocop” czy „Pamięć Absolutna”). Ciekawym aspektem tej fali była figura złoczyńcy – to już nie byli pozaziemscy obcy czy agenci wrogich państw. Zło pochodziło z wewnątrz.

„Ogromna masa kobiet albo nie widzi jeszcze nic, patrząc przed siebie zamglonym wzrokiem noworodka, albo w najlepszym wypadku gapi się i milczy. Tak bym chciała być dobrego zdania o kobietach! Są zdolne, mają energię do życia. Cóż, kiedy wciąż jeszcze takie niedorosłe i takie tchórzliwe, takie nieporadne i takie posłuszne. Kiedy to minie? Za dziesięć lat? Za dwadzieścia? Dajcie znać, kiedy będzie się można z wami porozumieć.” – napisała w 1936 roku Irena Krzywicka, a my po 84 latach dajemy znać, że przestałyśmy już być posłuszne i nieporadne, nie gapimy się i nie milczymy, a krzyczymy razem i głośno (wiecie, co krzyczymy).

Gazeta Wyborcza opublikowała wyniki badania Kantar związanego z poparciem dla wyroku Trybunału Konstytucyjnego oraz poparciem dla protestów w ogóle. Wynika z niego, że dla około 73% obywatelek i obywateli wyrok jest czymś złym (lub uczciwiej „nie popiera” wyroku), a 54% wszystkich ankietowanych popiera protesty. Zdaniem Jakuba Krupy (piszącego dla Onetu i Wyborczej) i Łukasza Pawłowskiego (Ogólnopolska Grupa Badawcza) to złe wieści dla Strajku Kobiet. Natura zmian społecznych mówi, że jest dokładnie odwrotnie.