Jednym ze zdradzieckich prezentów danym nam przez postmodernizm jest dekonstrukcja. Dekonstrukcjonizm pozwala lepiej zrozumieć, dlaczego pewne pomysły trafiają do ludzi, ale w trakcie tej analizy odziera je z wszelkich pozorów wielkości i wybitności. Gdy okazuje się, że wielkie idee nie istnieją, a raczej istnieją jedynie w naszych wierzeniach, cóż innego pozostaje niż nihilizm i apatia?
Czy niewidomi korzystają z jakichś aplikacji, nieznanych widzącym użytkownikom komputerów i telefonów? Jakie urządzenia zostały zaprojektowane specjalnie dla osób z dysfunkcją wzroku? I co wy wszyscy możecie zrobić, aby treści, które publikujecie w Internecie, były w całości dostępne dla tych, którzy zapoznają się z nimi bezwzrokowo?
Donalda Tuska nie ma w polskiej polityce od jakiegoś czasu i swoją aktywność w tym względzie ogranicza do uszczypliwości na Twitterze wobec polityków PiSu. Odkąd zabrakło go na krajowym podwórku na horyzoncie nie widać polityka, który mógłby stanąć przeciwko Kaczyńskiemu i nie być skazanym na porażkę. Schetyna ograł się sam, a Budce brakuje nie tylko doświadczenia, ale i sprytu. Ale czy na pewno nie ma takiego polityka? Ja uważam, że jest ktoś taki i nazywa się Włodzimierz Czarzasty.
Za nami prawie połowa lipca. Jest środek lata. Dla wielu to sezon wakacyjny. Góry, Mazury czy „wczasy pod gruszą” – kto może wyjeżdża i wypoczywa. Lato 2020 różni się jednak od pozostałych – panuje pandemia potencjalnie groźnego, a nawet śmiertelnego koronawirusa.
Tylko że wszyscy o niej zapomnieli.
Czy niewidomi używają specjalnych komputerów i telefonów?
W jaki sposób piszą na klawiaturze i skąd wiedzą, co wyświetla się na ekranie komputera?
I czy to możliwe, by osoba z dysfunkcją wzroku korzystała z dotykowego smartfona?
Na długo przed tym, jak w prawie rosyjskim i postulatach wyborczych Andrzeja Dudy pojawiła się cenzura polityczna skierowana przeciw ruchom LGBT+ [1], podobne przepisy uchwalono w Wielkiej Brytanii pod rządami Margaret Thatcher. W niesławnej sekcji 28 tamtejszej ustawy o samorządzie terytorialnym z 1988 roku znalazł się „zakaz promocji homoseksualizmu przez nauczanie lub publikowanie”, dotyczący władz lokalnych w Anglii, Walii i Szkocji [2].
Czytaj więcej »„Zakaz promocji homoseksualizmu” w Wielkiej Brytanii, 1988-2003
Zatroskani dziennikarze mediów liberalnych lubią tworzyć negatywne obrazki zwolenników partii rządzącej jako beneficjentów określonej polityki: czy to w sensie zachowywania kulturalnego status quo (nie będą nam geje nauczać dzieci, Polska musi pozostać Polską, Kościół jest ważny, Żydzi chcą reperacji), czy też jako klientów państwa socjalnego (pisząc ten artykuł, zerkałem na relację TVN24 ze wschodnich województw i wypowiedzi w stylu „głosuję na Dudę, bo dają” – wszystko opatrzone dydaktycznym komentarzem stacji).
W tej sytuacji rząd ma do rozwiązania zagadkę: jak nie przegrać przed czasem, nie wywołać rozruchów i utrzymać potencjał na jeśli nawet nie utrzymanie, to odzyskanie władzy.
Czytaj więcej »Wróżenie z urny
Nadszedł czas rozliczeń wszystkich poza Platformą Obywatelską, która – jak pokazują i komentarze osób ją popierających, i mniej lub bardziej działających w kampanii Rafała Trzaskowskiego – wciąż nie rozumie, że „elektorat” to autonomiczne jednostki, a nie worek ziemniaków.
Czytaj więcej »W antrejce na ryczce stały pyry w tytce
Niemal pełne dane PKW wskazują, że urzędujący prezydent – Andrzej Duda zdobył 51,21% głosów, a Rafał Trzaskowski – 48,79%. Żaden z kandydatów nie mógł być przez większość powyborczej nocy pewny zwycięstwa. Wyniki exit poll dawały nadzieję Rafałowi Trzaskowskiemu, który do Dudy tracił niecałe 1%. Różnica ta zwiększyła się po ogłoszeniu wyników late poll, które pozbawiły nadziei na zmianę warty w Pałacu Prezydenckim.
Czytaj więcej »II tura za nami – analiza wyników wyborów prezydenckich
